เป็นที่ทราบกันดีว่าผ้ากันเปื้อนนั้นเป็นวัสดุอุปกรณ์ที่มีไว้เพราะด้วยช่วยดูแลรักษาคราบโสมมที่เกิดจะมาติดเครื่องแต่งกาย แต่แท้จริงแล้วใครจะรู้บ้างว่าผ้ากันเปื้อนนั้น  ก็เป็นอีกหนึ่งอุปกรณ์ที่มีให้เลือกใช้งานได้มากมายต้นแบบตามความต้องการ  แต่จะมีอย่างใดบ้าง และผ้ากันเปื้อนแบบไหม เหมาะกับการใช้งานในแบบอย่างใด วันนี้บทความของเรามีข้อมูลตรงนี้มาฝากกัน อย่างนี้

เริ่มต้นที่ผ้ากันเปื้อนแบบครึ่งตัว ที่การกำหนดใส่กันเพื่อความเป็นระบบต้องตาต้องใจ เป็นผ้ากันเปื้อนที่ได้รับความชื่นชอบมาตั้งแต่ยุคแรก เน้นการสวมเพื่อความงดงามเป็นกรอบยิ่งกว่าการระแวดระวังคราบเปรอะเปื้อน

ต่อกันด้วยที่ผ้ากันเปื้อนแบบเต็มตัว เป็นผ้ากันเปื้อนที่คลุมตั้งแต่เหนือลำตัวลงมาถึงเข่า สามารถช่วยป้องกันการเกิดคราบสกปรก หรืออันตรายระหว่างการทำอาหารได้

ผ้ากันเปื้อนแบบพินาฟอร์ (Pinafore) ผ้ากันเปื้อนเพราะว่าเด็ก มีต้นกำเนิดมาจากฝั่งยุโรป เป็นผ้ากันเปื้อนแบบเต็มตัวมีลักษณะเป็นชุดลูกไม้ จึงเหมาะสำหรับเด็กผู้หญิง

ผ้ากันเปื้อนแบบคอปเลอร์ เป็นผ้ากันเปื้อนแบบคลุมรอบตัว และมีสายรัดเพื่อเพิ่มความกระชับ สามารถป้องกันคราบได้แบบทั้งตัวโดยมากมักเห็นกันในธุรกิจอุตสาหกรรมโรงงาน เช่นโรงงานแช่แข็ง หรือโรงงานสี หรืออุตสาหกรรมการผลิตยา

ผ้ากันเปื้อนแบบคัปโปงิ เป็นชุดกันเปื้อนแบบมีแขนของญี่ปุ่น จากเดิมนิยมใส่กันสำหรับป้องกันคราบสกปรกของกิโมโน หากในล่าสุด การกำหนดนำมาใช้ในโรงงานอุตสาหกรรม

ผ้ากันเปื้อนแบบมะเอะกะเกะ เป็นผ้ากันเปื้อนที่การกำหนดใช้กันเปื้อนย่านหน้าขา มีระบอบเป็นผ้าสีขาว มักใช้กันในกลุ่มของซามูไรและพ่อค้า

ผ้ากันเปื้อนแบบบิ๊บ เป็นผ้ากันเปื้อนที่พบเห็นกันได้ทั่วไป มีประเภทเป็นผ้าปิดด้านหน้าและมีสายคาดแขวนคอขนาดเล็กพร้อมกันมีเชือกรัดที่เอว มีกระเป๋าด้านหน้าเพื่อบรรจุเครื่องมือ หรือเครื่องใช้ไม้สอยต่าง ๆ

ผ้ากันเปื้อนแบบทักซิโด้ เป็นผ้ากันเปื้อนที่มีการออกแบบออกมาให้เหมือนกับสูททักซิโด้ การตั้งกฎเกณฑ์ใช้กันในโรงแรมหรือภัตตราคารลำดับขั้นพรีเมียม

ผ้ากันเปื้อนแบบ 4 Wayเป็นผ้ากันเปื้อนที่พ่อครัวนิยมใช้ มีลักษณะเป็นผ้ากันเปื้อนแบบพันรอบเอว เพื่อให้สะดวกต่อการเช็ดทำความสะอาดมือระหว่างการทำอาหาร

ผ้ากันเปื้อนแบบBistro ผ้ากันเปื้อนที่มีความยาวครึ่งเข่า มีช่องกระเป๋าด้านหน้าพร้อมผ้ามัดเอว การกำหนดใช้กันในกลุ่มภัตตาคาร หรือภัตตราคาร